Tsunami, a year passed.

พอดีได้เห็นบล็อกของพอ ทำให้นึกขึ้นมาได้ว่า เมื่อวันที่ 26 เป็นวันครบรอบเหตุการณ์สึนามิ...

ทำให้นึกขึ้นมาได้ว่า วันนี้ของปีที่แล้ว (วันจันทร์ที่ 27 ธันวาคม 2547) ผมมามหา'ลัยด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน... มีประเด็นการสนทนาเกิดขึ้นมากมาย ไม่ว่าจะมีใครมีญาติอยู่แถวนั้น ตกลงเหตุการณ์อะไรเป็นยังไง ข้อมูลหลั่งไหลสับสนจนไม่รู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด

ในระหว่างการพูดคุยนั้น ก็มีคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า ตอนนี้เลือดกำลังขาดมาก ไปบริจาคเลือดกันมั้ย?

ผมรับอาสาไปด้วยอย่างไม่ลังเล เช่นเดียวกับคนอื่นๆ (ถึงแม้ว่าจะกลัวเข็มก็เถอะ)

ในบ่ายวันนั้นผมจำได้ว่าผมกับเพื่อนอีกสองคนโดดเรียนวิชาพละเพื่อไปไปโรงพยาบาล แต่น่าเสียดาย (หรือน่าโล่งใจก็ไม่รู้) ที่วันนั้นปรากฏว่าที่โรงพยาบาลได้รับเลือดจนเต็มจำนวนที่รับได้แล้ว

ณ เวลานั้น นอกเหนือจากความโล่งใจที่ไม่ต้องโดนเข็มเจาะและความเสียดายที่ไม่ได้ปล่อยพลังเลือดไปกู้ภัยแล้ว ผมยังรู้สึกภูมิใจอยู่ลึกๆ ว่าเราได้อยู่ในสังคมที่เต็มไปด้วยความเอื้ออาทรและห่วงใยกันมากแค่ไหน ถ้าเราเปรียบเทียบเหตุการณ์นี้กับเหตุการณ์พายุแคทรินาที่นิวออร์ลีนส์ ผมคิดว่าเราน่าจะเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจนของสภาพสังคม ทั้งความรวดเร็วในการให้ความช่วยเหลือ ทั้งจากรัฐบาล และพลเรือนทั้งประเทศ

ความภูมิใจนั้นทำให้ผมยิ้มได้เบาๆ โดยไม่รู้ตัว

และในวันนี้ เมื่อผมได้มองย้อนกลับไปเมื่อ 1 ปีที่แล้ว ความภูมิใจเล็กๆ นั้น ก็กลับมาอีกครั้ง

คุณรู้สึกเหมือนผมไหม?