ปลายทางของวิทยาการ

ความอยากรู้อยากเห็นเป็นสมบัติที่มีติดตัวเราทุกคนมาตั้งแต่เกิด
"ทำไมๆๆ "... น้องสาวของผมเมื่อ 4-5 ปีก่อนเฝ้าถามเสมอถึงเรื่องราวรอบตัว
"อะไรนะเธอ!~"... กลุ่มขาเมาท์หลายๆกลุ่มในขณะนี้ก็คงกำลังซุบซิบนินทากันอย่างมันปาก
และหากเรามีแว่นตาวิเศษมองมาจากนอกโลกก็คงจะเห็นเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด โดยเฉพาะนักวิทยาศาสตร์ เขาเหล่านั้นอาจจะกำลังเฝ้าหาคำตอบของปริศนาในจักรวาลว่า "อะไรวะเนี่ย..."

เราเดินทางมาไกลจากการหาคำตอบจากธรรมชาติ เราเฝ้าสังเกต ตั้งสมมติฐาน เมื่อเห็นอะไรที่มีหลักเกณฑ์ที่แน่นอนเราก็สรุปเป็นกฎ เรามีทฤษฎีอธิบาย เราสร้างเทคโนโลยีจากความรู้ที่ได้สะสมมาเพื่อให้เราสร้างความรู้ใหม่ได้ง่ายขึ้นอีก เพื่อตอบสนองความอยากรู้อยากเห็นของเราเองต่อไป แล้วเราเดินทางมาถึงปัจจุบัน ปัจจุบันที่ไม่มีใครในอดีตจะวาดฝันภาพว่าสิ่งนี้เป็นไปได้

จากการเฝ้าหาคำตอบอย่างไม่เคยเหน็ดเหนื่อยมานับร้อยศตวรรษของมนุษยชาติ เมื่อเราได้คำตอบจากคำถาม เราได้ประโยชน์จากคำตอบนั้น และเรามุ่งไปสู่คำถามต่อไป จากวัฏจักรนี้ ผมมีคำถามไร้สาระ 1 คำถาม "อะไรเล่า? คือจุดหมายปลายทางของวิทยาการทั้งหลายเหล่านี้" เมื่อเรารู้ทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วอย่างไรเล่า มนุษย์จะมีความสุขมากขึ้นหรืออย่างไร คำตอบก็คือไม่ เพราะความรู้สึกของมนุษย์นั้นเกิดจากการเปรียบเทียบกับสภาพแวดล้อมรอบตัว (เช่ย สมัยก่อนมือถือเป็นสิ่งสิ้นเปลือง แต่สมัยนี้ถ้าใครขาดมือถือไป ก็เป็นเดือดเป็นร้อนทันที)

วิทยาการทุกอย่างที่ผ่านมา นั้นก็เพียงเพื่อสนองกิเลสมนุษย์ไปวันๆ ?